Miałem 21 lat. Kilka dni wcześniej dołączyłem do zespołu pewnego teatru w Warszawie. Pan Bogdan był tam nocnym portierem. Po wieczornej próbie zostałem dłużej, żeby samodzielnie popracować. Napiliśmy się herbaty, pogadaliśmy. Pamiętam, że najpierw otworzył mi drzwi do piwnicy, gdzie dokładnie obejrzałem mechanizmy zapadni. Potem, za kulisami, pozwolił mi wejść po drabinach, wysoko w górę, pod sam sufit budynku.

Pierwszy raz na scenę spojrzałem w dół, z kilkunastu metrów. Zacząłem ćwiczyć monolog. Powtórzyłem go ze sto razy.Na zegarze było po północy.
To właśnie wtedy zrozumiałem, że teatr to nie tylko scena, nie tylko to, co widać z widowni.

Teatr to przestrzeń, którą tworzą nie sami aktorzy, ale też inni ludzie. Ludzie niewidoczni dla widza. Ludzi tacy jak Pan, Panie Bogdanie. Nie zdążyłem Panu wtedy podziękować. Robię to teraz. Dziękuję za to, że odkrył Pan przede mną tę tajemnicę! Za to, że dzięki Panu zrozumiałem czym, tak naprawdę, jest magia teatru! Dla mnie było to doświadczenie przełomowe, symboliczne. Już zawsze będę Pana pamiętał nie tylko jako nocnego portiera, ale, przede wszystkim, dobrego ducha teatru.

Był pękaty, miał krótką, siwą brodę i zniszczone od słonej wody ręce. Spotkałem go dwadzieścia lat temu, kiedy mustrowałem się na mój pierwszy, morski rejs. Z zawodu był kapitanem na statkach handlowych, wakacje spędzał skipperując na rejsach szkoleniowych.

Prawdziwy człowiek morza. Nie był miłym facetem. Był szorstki, grubiański, ale jednocześnie był też cały spokojem, który udzielał się nam, przerażonym chłopcom i dziewczętom, nawet wtedy, gdy zaczął się sztorm. Nauczył mnie jak prowadzić jacht z wiatrem na sztormowej fali, jak nawigować na papierowej mapie, jak jeść surowe śledzie, ale najważniejszego nauczył mnie niejako mimochodem. Nauczył mnie, że można się bać, to nic, ważne, żeby zrobić co należy.

Nawet jeśli to oznacza siedzenie na bukszprycie i zwijanie foka, podczas kiedy jacht zjeżdża i wspina się na fale. Nauczył mnie, że można mieć chorobę morską, to żaden wstyd, ważne, żeby wstać na wachtę i zrobić co należy. Nauczyłem się od niego, że zawsze trzeba zrobić co należy.

Gdy schodziłem z jachtu, na pożegnanie klepnął mnie po prostu w ramię, podziękowania nie przeszły mi wtedy przez usta. Zbyt byłem speszony. Nigdy więcej się nie spotkaliśmy. Z tego, czego mnie nauczył, korzystam do dziś, na morzu i w życiu. Dziękuję, panie kapitanie!

Dziękuję mojemu znajomemu, który w czasach szkoły podstawowej udowodnił mi, że muzyka to coś więcej, niż tylko czysta rozrywka. Był heavy metalowcem i jak na prawdziwego "metala" przystało, obrzucał mnie zimnym, diabelskim spojrzeniem. Na przerwie szkolnej dumnie kroczył między salami lekcyjnymi.

Wyróżniał się na tle modnych pasemek na głowie, frotowych opasek i neonowych bluz. Wyglądał jak jakaś postać z komiksów o zombie. Słychać było rechot szkolnych modnisiów za jego plecami, ale on niewzruszony, z kamienną twarzą i słuchawkami na uszach szedł dalej. Jakby mówił wszystkim wokół: „spadać, cieniasy“. Z jego walkmana wydobywał się intrygujący jazgot. Pomyślałem, co za gość!

Wydawało mi się , że wokół niego unosi się zapach siarki, a nad jego głową gasną jarzeniowe lampy. Zakolegowaliśmy się, połączyła nas wspólna pasja do muzyki. Założyliśmy razem nasz pierwszy metalowy zespół o przypałowej nazwie. Nie było okazji, żeby podziękować mu za to, że zarażając mnie swoją pasją, uświadomił mi, że muzyka daje ogromną siłę i poczucie uczestnictwa w czymś niezwykle wyjątkowym. Zapraszając mnie do swojego mrocznego świata, całkowicie odmienił nieśmiałego chłopaka, którym wtedy byłem. Do dziś często wychodząc na scenę przypominam sobie jego słowa „Pamiętaj, pozostań sobą, nie kłam na scenie. Świat muzyki nie znosi pozerów”.